ผมรู้จักวัดพระธรรมกายครั้งเเรกตอนผมเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 แถวบ้านนอกทางภาคใต้ ที่จังหวัดสงขลา โรงเรียนของผมจัดสอบทางก้าวหน้ามงคลชีวิต 38 ประการ ซึ่งต้องสอบทุกคนตอนนั้นผมรู้สึกเฉยๆ ที่จะต้องเข้าสอบ คุณครูของผมให้หนังสือมาอ่านเล่มหนึ่ง เขียนโดย พระมหา ดร.สมชาย ฐานะวุฒโฑ ผมทึ้งมากตอนนั้นที่ได้อ่านหนังสือที่เขียนโดยพระที่มีความรู้มีการศึกษาที่สูง ไม่อ่านที่โรงเรียนอย่างเดียวผมยังยืมหนังสือกลับไปอ่านที่บ้านด้วย อ่านไปจนถึงหน้าสุดท้าย ไปพบสิ่งๆหนึ่งคือวิธีการทำสมาธิแบบวิชชาธรรมกายของหลวงปู่สดวัดปากน้ำภาษีเจริญ อยู่หน้าท้ายๆของหนังสือก็เลยลองอ่านอย่างละเอียดและลองปฏิบัติดูเพราะเคยนั่งสมาธิมาบ้างตอนอยู่ ป.6 ก่อนเรียนวิชาพระพุทธศาสนาคุณครูของผมจะให้นั่งสมาธิก่อนเข้าสู่เนื้อหาบทเรียนเสมอแต่ไม่ใช่แบบวิชชาธรรมกายแต่เป็นเเบบอาณาปานสติ พุท - โธ เมื่อผมอ่านหนังสือโดยละเอียดแล้วก็ลองปฏิบัติดูปรากฏว่าผมสามารถไล่ฐานได้ทุกฐานนึกดวงแก้วออกได้ในทุกฐานและสามารถประคองดวงแก้วไว้ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ 7 ได้ตลอดการนั่งแต่นึกเป็นองค์พระไม่ออก แต่ด้วยความเป็นเด็กและไม่มีใครคอยแนะนำผมก็มีความคิดว่าที่เป็นอย่างนั้นเพราะผมคงคิดไปเองเลยเห็นดวงอยู่ที่กลางท้องเลยไม่ปฏิบัติต่อ แต่พอมาคิดๆดูตอนนี้ก็รู้สึกเสียดายที่ไม่ปฏิบัติต่อเพราะเป็นผลการปฏิบัติธรรมที่ดีมากเลยทีเดียว
ที่นี้พอถึงวันสอบเข้าจริงๆ ก็มั่นใจว่าทำข้อสอบได้ในระดับที่ดีแต่เสียดายทำข้อสอบไม่ทันเวลาหมดเวลาเสียก่อนข้อที่เหลือก็เลยกาๆไปให้เสร็จๆ แต่พอประกาศผลสอบปรากฏว่าสอบได้ชมเชยอันดับ 4 ของประเทศ คะเเนนเป็นที่ 1 ของโรงเรียนผมรู้สึกปลื้มใจมากในตอนนั้นแต่ก็รู้สึกเสียดายที่ทำข้อสอบไม่ทัน ถ้าทำทันคงได้คะเเนนดีกว่านี้ นั้นเป็นครั้งเเรกที่รู้จักวัดพระธรรมกายแต่ก็ยังไม่ได้เข้าวัดเพราะตอนนั้นยังเด็กและขาดกัลยาณมิตร
ที่นี้โตขึ้นมาหน่อยหนึ่งเข้าไปเรียนในมหาวิทยาลัยที่มหาวิทยาลัยแม่โจ้ จังหวัดเชียงใหม่ ได้รู้จักวัดพระธรรมกายเป็นครั้งที่ 2 เนื่องจากทางมหาวิทยาลัยติด DMC ไว้ในโรงอาหารและเปิดไว้ให้นักศึกษาดูตลอดทั้งวันเลย ปัจจุบันไม่รู้ว่ายังเป็นอย่างนั้นอยู่หรือเปล่าไม่แน่ใจ แต่ตอนนั้นก็นึกสงสัยอยู่ในใจว่าทำไมต้องติดช่องพระให้เราดูด้วยช่องอื่นมีเยอะแยะทำไมไม่ดูแต่ตอนนี้รู้สึกขอบคุณคณะผู้บริหารมหาวิทยาลัยสมัยนั้นที่ให้ความสำคัญกับวัดถึงขนาดเปิดช่อง DMC ให้นักศึกษาดูทุกวันทำให้ผมได้ซึมซับเรื่องกฏแห่งกรรมไปบ้าง ตอนเเรกๆก็รู้สึกแปลกที่ต้องดูช่องพระขณะทานข้าว แต่ทำไปทำมาก็เลือกที่นั่งทานข้าวที่อยู่หน้า DMC ทุกครั้งไปไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่พอดูไปทุกวันก็เริ่มเข้าใจและรู้สึกว่าพระที่เทศน์อยู่ในช่อง DMC เทศน์ฟังง่ายดีจังทำไมเราเข้าใจง่ายก็ไม่รู้ ทั้งๆที่ทั้งชีวิตไม่เคยฟังพระเทศน์เข้าใจเลยมันรู้สึกว่ามันยากสำหรับตัวเองที่จะทำความเข้าใจ แต่พระรูปนี้เทศน์ให้เราเข้าใจได้ ซึ่งพระรูปนั้นก็คือ พระเทพญาณมหามุนี หลวงพ่อธัมมชโย นั้นเอง ตลอดระยะเวลาที่เรียนอยู่ที่แม่โจ้ก็ดู DMC ทุกวัน ตอนทานข้าวที่โรงอาหาร พอมีงานที่ธุดงคสถานล้านนาก็มีโอกาสไปช่วยงานบ้างเล็กๆน้อยๆ แต่ตอนนั้นก็ยังไม่รู้หรอกว่าเป็นศูนย์สาขาของวัดพระธรรมกาย
เมื่อจบการศึกษาแล้วพอมีเวลาว่างก็เปิดดู DMC อยู่ตลอดจนในที่สุดก็ได้ตัดสินใจบวชที่วัดพระธรรมกายเมื่อตอนอายุ 25 ปี ต้องขอบคุณคุณครูของผมที่คอยมอบสิ่งดีๆให้ผมทำให้ผมได้เรียนรู้ธรรมะจนได้มาบวชในที่สุดแต่รู้สึกเสียดายอยู่นิดๆที่ตอนนั้นไม่ได้เจอกัลยาณมิตร ถ้าเจอกัลยาณมิตรก็คงได้เข้าวัดพระธรรมกายเร็วกว่านี้
สบาย สบาย
26/3/2559
